Aan de Bergsingel zijn sinds begin dit jaar twee tekstkunstwerken van Marcelle van Bemmel in de beschoeing opgenomen. De opdracht die Van Bemmel hiervoor kreeg, een “spiegel van het verleden” maken, riep bij haar meteen een vraag op. Waarom verwijzen naar de historie van de singels als deze zo duidelijk voelbaar aanwezig is? Met zijn oude huizen en grote bomen lijkt het of het gebied er altijd al zo bij lag. Maar bij nader inzien is er wel degelijk veel veranderd. Veel gebouwen zijn toegevoegd, de waterbekkens zijn verlegd, verkeer is toegenomen. Zo is de singel zelf een soort vervormde spiegel van het verleden, waarbij het verlangen je bekruipt om er zo doorheen te stappen, zo die oude tijd in. Maar in hoeverre is zo’n “spiegel” werkelijkheid? In hoeverre klopt het beeld dat wij van vroeger hebben? Met haar kunstwerk wilde Van Bemmel ook een spiegel van de toekomst maken. Ze maakte twee tekstregels, een taalspel, van elk vier woorden die heden, verleden en toekomst verbinden. Mensen die langs de singel lopen, kunnen telkens even kijken of de teksten die dag in de waterspiegel te lezen zijn, wat afhankelijk van het weer is. Anders hebben zij morgen misschien meer geluk.
nu was toen later - later is nu toen